Jakarta: pinksterleiders en Chinese familie
Het begon met een uitnodiging om te komen spreken bij 100-jarig bestaan pinksterkerkfamilie GGP (Gereja Gerakan Pentakosta). De GGP is één van meerdere pinksterdenominaties van Indonesië. Ontstaan door Nederlanders en met nog altijd trots in het Nederlands “pinksterbeweging” in hun
Indonesische naam. Een paar honderd kleurrijke voorgangers uit het hele immense moslimland (groter dan heel Europa) kwamen samen in een hotel in Jakarta. Wat een feest, wat een blijdschap, wat een geloof en toewijding van deze lieve helden die God en Zijn (groeiende!) gemeente hier dienen. Ze hebben als doel van 500 naar 1500 kerken in 5 jaar… en ik dacht dat wij stoer waren met onze #100kerkenin10jaar.
Ik sprak over dienend leiderschap, over Gods kracht ervaren in onze zwakheid. Over niet altijd stoer te hoeven doen en de krachtige leider uit te hangen, maar te vertrouwen dat ook als het wat minder gaat, God Zijn werk door ons heen kan blijven doen. We eindigden samen aanbiddend op onze knieën.
Heel speciaal was ook dat we in deze reis de banden hebben aangehaald met mijn vaders (Chinese) familie. Mijn opa Tan heb ik nooit gekend. Hij is in Indonesië gebleven en daar overleden. In zijn jongere jaren was hij drummer in de kerk, vertaler van T.L. Osborn, maar leidde ook een dubbelleven met andere vrouwen, 
een gokverslaving met een zeker voor die tijd zeldzame (en zonder overspel illegale) echtscheiding tot gevolg. Later is hij écht tot inkeer gekomen en schreef brieven naar zijn kinderen in Nederland waarin hij om vergeving vroeg… Zijn familie dus, nichtjes van mijn vader en daar weer hun kinderen van, hebben ons superwarm ontvangen, in huis laten logeren, en meegenomen op stap in de omgeving.
Islamitische gospel
Na een paar dagen Jakarta pakten we de trein naar Pekalongan, Midden-Java. De geboortestad van mijn vader, tantes en oma. Zo bijzonder mijn Colombiaanse meisje na 21 jaar huwelijk eindelijk naar ‘mijn’ tweede land mee te kunnen nemen!
In de trein zie je veel van het land. Rijstvelden, kindertjes op de fiets naar school, miljoenen brommers, veel moskeeën… Sowieso werden we gegrepen door hoe aanwezig de islam is in het land. Voor mijn gevoel (en volgens wat sociologische analyses) een stuk meer dan bij mijn vorige bezoek. Globalisering zorgde voor de instroom van radicalere ideeën vanuit het Midden-Oosten. Het was ramadan, en naast veel hypocrisie daaromtrent zagen we toch ook de alomtegenwoordige toewijding…
‘Ik kan van hen getuigen dat ze God vol toewijding dienen, maar het ontbreekt hen aan inzicht’ (Romeinen 10:2).
We zagen ook video’s van hoe moslima’s met hoofddoek en al in tranen uitbarstten als ze christelijke muziek horen over God als liefdevolle Vader. Vol verbazing dachten we in het hotel in Pekalongen – veel islamitischer nog dan Jakarta – christelijke muziek te horen: teksten vol van God Die je wil leiden, helpen, bij wie je altijd terecht kan… tot het opeens afsloot met ‘Allahu akbar’ en allerlei Arabische soera’s…! Gospel is zo populair dat de moslims het zijn gaan overnemen (al mag je van de islam eigenlijk geen muziekinstrumenten bespelen!) Zo’n openheid voor God maar ook zoveel misleiding… ‘Wie zal Ik zenden en wie zal voor Ons gaan…? De oogst is groot, maar bid voor meer arbeiders…’
Pekalongan: terug naar – overstroomde – heilige grond
In 1996 kwam God mijn kamer binnen in precies die stad. Grote kans dat je het verhaal kent. (Zo niet, hier een podcast van Revive/GOD Radio). Ik was 3 maanden in huis bij een nicht van mijn oma, lieve tante ‘Bietje’ (Bianca) en haar gezin. Haar man en beide zonen zijn allemaal tragisch vroeg overleden. Ze is op een kleindochter na alleen overgebleven, loopt moeilijker nu ze 82 is. Ze spreekt nog prachtig oud-Hollandsch uit de jaren veertig, met een nog prachtiger typisch Indisch accent. Maar ze is stokdoof, dus bellen heeft weinig zin… dan verzint ze gewoon een beleefd antwoord op wat ze denkt wat je misschien zou kunnen vragen haha.
Bij hen in huis vroeg ik als 18-jarige of God Zich aan mij wilde openbaren. Ik verwachtte iets positiefs… dat was het ook uiteindelijk, maar niet op de manier die ik verwachtte. God kwam mijn kamer binnen met heftige overtuiging van zonde. Ik dacht Jezus en vergeving niet nodig te hebben, en God liet me even de diepte van Zijn heiligheid en slechtheid van mijn hart zien… ik ben voor een moment in de hel geweest, mijn zonde brandend in mijn binnenste. En toen pas snapte ik dat niet alleen Hitler en de pedofielen het kruis nodig hadden… maar ik net zo hard. Alles was anders na dat moment in die kamer waar ik logeerde.
Nu, 26 jaar later, ben ik dus teruggeweest op deze voor mij heilige grond. Het huis is compleet overstroomd geweest door de zee (zeespiegelstijging… het huis staat een paar kilometer landinwaarts!) en is nooit hersteld of opgeruimd wegens armoede, gedoe en doordat dus alle mannen in de familie overleden zijn. Dus het was alsof je in de nachtmerrieversie van je heilige herinnering terugkeert. Surrealistisch.
En dan ben je in een keer in die kamer waar alles gebeurde. Ik denk elke dag nog terug aan dat moment, letterlijk elke dag. Een ontmoeting met Jezus, de échte Jezus en niet een eigen fantasieversie die me goed uitkwam. En daardoor een ontmoeting met mezelf.
De kast die er toen ook al stond, stond er nog steeds. Met de kleren van de overleden zoon (die al een jaar voor mijn komst was overleden) er nog altijd in, half op de grond gevallen, beschimmeld. Met de stickers en woorden erop geschreven die er toen ook al op stonden. Maar verder was alles anders. In het midden van de troep vinden we opeens onze trouwfoto die de lieve familie tot de overstroming op de kast had staan, en een kerstkaart van mijn vorige maand overleden oudste tante in Almere.
Toen ik een video ervan opnam liet, net als in 1996 om de paar uur, de moskee ernaast van zich horen. Het voegde toe aan het onwerkelijke, ietwat onheilspellende gevoel. Een plek waar voor mij de invasie van de eeuwigheid in mijn kleine wereldje plaatsvond, waar een zuivere hemel en een smerige aarde elkaar raakte… hetzelfde maar toch anders.
De boodschap? Alles vergaat en gaat ooit kapot. Onze eens zo supersexy strakke lichamen vol blokjesbuiken en biceps worden ooit een vervallen (hopelijk niet beschimmelde!) versie. Een beeld van wat er ook met onze ziel zal gebeuren, als we ons niet blijvend verbinden aan de Boom des Levens, Jezus. Alle liefde en goedheid, Gods algemene genade, zal uit ons leven verdwijnen, en alles wat er overblijft zijn wij mensen als een letterlijk boze geest!
De mens is als gras, hij bloeit als een veldbloem
Het gras verdort en de bloem verwelkt
wanneer de adem van de HEER erover blaast…
Maar het Woord van onze God houdt altijd stand (Jesaja 40:6-7).
Alles verdort en verwelkt… maar de gevolgen van onze ontmoetingen met God zijn blijvend en eeuwig. Huizen staan niet meer op uit de dood, maar mensen wel. En dat is onze hoop, net met Pasen gevierd… opstaan in de kracht van ons leven, voor eeuwig. Dankzij die ontmoetingen met God in onze tijd op aarde!
(tekst gaat verder onder video)
Bali: goden en discipelen
Een emotioneel afscheid volgde. Oma Bietje kon niet slapen, omdat ze wist dat ze ons misschien nooit meer zou zien… op aarde tenminste.
Daarna via weer een tussenstop bij de Chinese familie vlogen we naar Bali. Bali is in tegenstelling tot de rest van Indonesië hindoeïstisch gebleven toen islam en christendom kwamen. In een land vol goden, offers, beelden en rituelen begint Jezus toch meer door te breken. Er zijn is een minderheid van Balinese christenen en ook veel die van andere eilanden komen. Maar een taxichauffeur die ons rondreed zei letterlijk: ‘Veel hindoes die in de Naam van Jezus bidden, worden genezen!’ Gods kracht in Jezus’ Naam is al iets dat rondgaat over het eiland!
Via een VPE-contact kwamen we bij Destiny Church in de Balinese hoofdstad Denpasar. Honderd man, en dat is al geweldig daar, maar nóg indrukwekkender: ze hebben al tientallen gemeenten gesticht door heel de Indonesische eilandenarchipel! Het voorgangersechtpaar Ongky en Shelle is gegrepen door de discipelschapsvisie van de G12-beweging uit Colombia, en richten zich niet per sé op het bouwen van een grote megakerk, maar vooral op de kwaliteit (Meer Jezus) van het karakter en geestelijk leven van hun gemeenteleden… discipelschap! Ze trainen jonge mensen om leiders van leiders te worden, en op deze manier hebben ze veel van hen kunnen uitsturen als zendeling om ergens anders weer nieuwe huiskerken en gemeentes te starten! Zo is er een netwerk van vermenigvuldigende kerken ontstaan. Minder zichtbaarheid op één plek, maar juist méér vruchtbaarheid (Meer Mensen!) in aantal als je alles bij elkaar optelt! Een superinspirerend voorbeeld van mensen die hun hele leven geven voor de Grote Opdracht. We gaan in verbinding met ze blijven en kijken hoe we wederzijds elkaar tot zegen mogen zijn!
