Nathalie en ik (Christian) zijn namens de VPE bij het World Missions Congress geweest van de Wereldwijde Assemblies of God (AG – de internationale VPE), in Medellín, Colombia. Van over de hele wereld kwamen de nationale AG-leiders en zendelingen bij elkaar voor inspiratie, strategie, aanbidding en onderling contact.
In de stad Medellín zagen we eerst een evangelisatiepost in wat één van de gevaarlijkste stadswijken ter wereld was: Comuna 13. Ooit de thuishaven van Pablo Escobar, maar na een dagenlange belegering en een heuse stadsoorlog door het Colombiaanse leger nu omgevormd tot een toeristisch gebied. Maar bendes nog azen nog steeds op kinderen en jongeren om ze te recruteren en er zijn nauwelijks christenen in deze wijk. Dus zijn pinksterzendelingen daarom middenin Comuna 13 een centrum begonnen om ze maaltijden, huiswerkbegeleiding, voetbaltraining, hoop én Gods liefde te geven. De bendes eisen van elk bedrijf én elke kerk een ‘vaccinatie’ (‘beschermingsgeld’), behalve van dit zendingswerk, uit respect voor het werk dat ze doen voor de kinderen. Hun doel is deze jongeren te discipelen en dat zij zélf op termijn een kerk beginnen
De AG-voorzitter uit een islamitisch land was zelf een bekeerde moslim. Hij vertelde hoe de terroristen hem opbelden om te vertellen dat ze precies wisten waar zijn kinderen naar school gingen, hoe laat ze vrij waren, en dat ze allemaal op de dodenlijst stonden. Maar dat al die dingen hen – hoe bang het hen ook maakte – niet kon stoppen Gods werk te doen van kerkplanting, leiders trainen en discipelen maken. Uit andere landen vertelden ze hoe de afgelopen tijd vier voorgangers zijn vermoord tijdens het stichten van kerken, maar hoe ook dat ze niet kon stoppen. Wat een inspiratie, en wat een herinnering aan hoe heilig en eeuwig het werk is dat ook wij hier aan het doen zijn.
We ontmoetten ook veel Latino’s die door de Heilige Geest en de gemeente waren uitgestuurd naar moslimlanden. Marokko, Irak, Turkije, Indonesië, en zelfs naar de moslimmigranten in de steden van Europa. Eén van die organisaties noemt zich ‘Live Dead’ – leef alsof je al dood bent. Klinkt ‘radicaal’, maar het is precies het leven waartoe Jezus ons allemaal oproept. We zijn al gestorven in Christus, en het leven dat we nu nog overhebben is alleen maar om Hem de grootste eer te brengen.
We hebben bijna elke sessie gehuild. Kan niet anders als je samen met duizenden anderen gaat bidden en smeken voor de redding van de miljoenen, miljarden mensen die verloren gaan. Hét hart van God en onze Grote en Enige Opdracht zolang we hier op aarde zijn: zó leven dat we zoveel mogelijk mensen bij Hem brengen.
Er waren sessies en workshops over hoe een nationale bijbelschool voor zendelingen en voorgangers op te starten. Over hoe elke kerk en bediening een uitmuntende online en mediabediening kan hebben. Over nationale jeugdbewegingen starten. Over hoe je een optimale structuur kan opzetten voor het uitsturen van zoveel mogelijk zendelingen.
Daarnaast was er een bijeenkomst voor de leiders van MM33: de missie van de wereldwijde Assemblies/VPE om van 400.000 naar 1 miljoen kerken te gaan in 2033. We zijn in Nederland de coördinator van dit project, en gelukkig hadden we al voordat we hiervan hoorden van Gods Geest gehoord om honderd kerken in tien jaar te gaan stichten: precies ons aandeel aan deze wereldwijde missie. Heerlijk erachter te komen dat je al vooraf gesynchroniseerd bent!
Na een paar dagen kwam Joaquín, een jonge man uit El Salvador huilend naar ons toe. Hij en zijn vrouw, eind twintig met twee dochters, hadden tien jaar geleden God gebeden waar Hij ze heen wilde sturen. Die nacht kregen ze allebei een droom. Hij hoorde heel duidelijk dat ze naar Nederland moesten – terwijl ze nog nooit een Nederlander hadden ontmoet. Zijn vrouw zag zichzelf in haar droom lopen over een straat, waarvan ze na een tijdje hoorde dat het de straten van Amsterdam waren. Maar ze had geen idee waar dat lag. Haar man zegt: “Schat… dat ligt ook in Nederland!” Maar ze zouden wachten tot ze Nederlanders zouden ontmoeten, en waren ondertussen een nationaal kinderwerk gaan opzetten in Ecuador, waar ze ook les gaven aan een bijbelschool. Aan het begin van het congres ontdekten Nathalie en ik dat we als Amerikanen geregistreerd waren, vraag me niet waarom! Bij het afroepen van alle vertegenwoordigende landen werd Nederland daarom overgeslagen, maar ik zou geen Christiannetje Tan zijn als ik niet naar voren was gerend om te roepen dat er wel degelijk Hollanders waren! Dat was het moment dat Joaquín ons zag en wist dat hij contact moest maken, omdat hun tijd om naar Nederland te gaan, was gekomen. We houden contact en gaan ze helpen Gods plan voor hun leven in ons land te gaan vervullen!
Aansluitend op de conferentie hebben we Nathalies familie bezocht in Cúcuta aan de grens, en in de hoofdstad Bogotá. Nathalies neef zit in Misión Carismática Internacional, een kerk beroemd om hun discipelschapsstructuur die “G12” heet. De voorganger discipelt net als Jezus twaalf leiders, die op hun beurt er ook weer elk twaalf discipelen, en die op hun beurt weer hetzelfde. Op die manier hebben ze nu 25.000 leden in de stad, en een kwart miljoen wereldwijd. (Jan Pool is in Nederland een tijdje de ‘vertegenwoordiger’ en leider van G12 geweest in de jaren ’00). Indrukwekkend te zien hoe deze kerk een groot deel van deze miljoenenstad (Bogotá alleen al heeft meer inwoners dan heel Nederland) al compleet heeft veranderd.
We hebben ideeën meegenomen en opgeschreven die voor de komende dertig jaar ons allemaal zoet zouden houden. Dingen die we meenemen naar de VPE, de kerkplanting van Meer Jezus, en onze gemeenten.
